کد مطلب:133200 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:279
امام علی
«طه حسین» دانشمند معروف معاصر مصری در كتاب «علی و بنوه» پیرامون علی بن ابی طالب علیه السلام چنین می نویسد:
«... آنگاه از خویش خوشنود می شد كه هر حقی را كه مردم در دین پروری دارند گزارده باشد. نمازشان را برپا می داشت و با گفتار و كردار به ایشان چیز می آموخت و درویشان را شب هنگام، خوراك می داد و نیازمندان را می جست و آنان را از رنج سؤال كردن می رهانید، چون شب می شد از مردم دوری می جست و با نماز خواندن و شب زنده داری به پرستش ویژه پروردگار می پرداخت. پس از آنكه با خواب آسایشی باز می یافت، تاریك و روشن، از خانه به مسجد می رفت و چنان می نمود كه می خواهد خفتگان در مسجد را بیدار كند. و می گفت: بندگان خدا! نماز، نماز، بسیار حریص بود كه گفتار و كردار و برخورد با مردم و تقسیم مال، برابری را نگهدارد و حتی اگر بخشش وی در برابر سؤالی بود باز می خواست مساوات و برابری را حفظ كند.
یك روز دو زن نزد او آمدند و درویشی آشكار كردند و از او چیزی خواسند؛ چون دانست كه حقی دارند فرمان داد كه خوراكی و پوشاكی برایشان خریدند و پولی نیز به ایشان داد یكی از آنان خواست كه امام او را بر دیگری ترجیح دهد. به این بهانه كه
وی عرب است و دیگری از موالی (بندگان یا بنده زادگان آزاد شده ی غیر عرب)، علی علیه السلام مشت خاكی برداشت و به آن نگریست و آنگاه گفت: آنچه من می دانم این است كه خدا هیچ كس را بر دیگری برتری نمی دهد جز با فرمانبری و پرهیزكاری.» [1] .
«عمر ابوالنصر» دانشمند دیگر معاصر درباره ی علی علیه السلام می نویسد:
«اكنون در برابر ما شخصیت فوق العاده جمیلی جلوه گر است كه در هیچ باب شبیه و نظیری ندارد؛ یعنی شخصیت بی مانندی كه در علم و اخلاق و پرهیزكاری، یكتا و در شجاعت و مروت و دینداری، فرد، و در مدافعه از حق و حقیقت، بی اندازه غیور، و در جانبداری از بیچارگان و درماندگان، یگانه ی روزگار است.» [2] .
جبران خلیل جبران می نویسد:
«علی بن ابیطالب علیه السلام نخستین شخص بود از عرب كه روح خود را به روح جامعه انسانی متصل می دانست و اول شخصی بود كه نوای محبت جامعه ی انسانی را در میان گروهی كه به كلی از اندیشه ها دور بودند بلند كرد... او شهید بزرگی خود شد و در هنگام مرگ، گفتار رأفت و رحمت و نیاز به خداوند در میان دو لبش شنیده می شد، و با دلی پر شوق و اشتیاق به خداوند خود جان سپرد...» ابن شهر آشوب می نویسد:
«...از معالم شریعت اسلام به خوبی آگاهی داشت، چنانكه هیچ كس منكر آن نمی توانست شد، هم از كودكی با رسول خدا صلی الله علیه و آله همنشین بود و قرآن را از وی آموخت و كاتب وحی و نگارنده قرآن بود، در مصاحبت رسول خدا صلی الله علیه و آله تا هنگام وفات بسر می برد و از این جهت در استنباط احكام دینی توانایی فوق العاده به دست آورده بود. ابوبكر و عمر در بیشتر كارها از امام استشاره می كردند.» [3] .
این بود شمه ای از آنچه برای آشنایی اجمالی با یكی از اركان عظیم تكوین شخصیت حسینی علیه السلام، لازم بود بدانیم و اینك مجملا به احوال صدیقه اطهر علیهاالسلام نیز اشاره می كنیم.
«... آنگاه از خویش خوشنود می شد كه هر حقی را كه مردم در دین پروری دارند گزارده باشد. نمازشان را برپا می داشت و با گفتار و كردار به ایشان چیز می آموخت و درویشان را شب هنگام، خوراك می داد و نیازمندان را می جست و آنان را از رنج سؤال كردن می رهانید، چون شب می شد از مردم دوری می جست و با نماز خواندن و شب زنده داری به پرستش ویژه پروردگار می پرداخت. پس از آنكه با خواب آسایشی باز می یافت، تاریك و روشن، از خانه به مسجد می رفت و چنان می نمود كه می خواهد خفتگان در مسجد را بیدار كند. و می گفت: بندگان خدا! نماز، نماز، بسیار حریص بود كه گفتار و كردار و برخورد با مردم و تقسیم مال، برابری را نگهدارد و حتی اگر بخشش وی در برابر سؤالی بود باز می خواست مساوات و برابری را حفظ كند.
یك روز دو زن نزد او آمدند و درویشی آشكار كردند و از او چیزی خواسند؛ چون دانست كه حقی دارند فرمان داد كه خوراكی و پوشاكی برایشان خریدند و پولی نیز به ایشان داد یكی از آنان خواست كه امام او را بر دیگری ترجیح دهد. به این بهانه كه
وی عرب است و دیگری از موالی (بندگان یا بنده زادگان آزاد شده ی غیر عرب)، علی علیه السلام مشت خاكی برداشت و به آن نگریست و آنگاه گفت: آنچه من می دانم این است كه خدا هیچ كس را بر دیگری برتری نمی دهد جز با فرمانبری و پرهیزكاری.» [1] .
«عمر ابوالنصر» دانشمند دیگر معاصر درباره ی علی علیه السلام می نویسد:
«اكنون در برابر ما شخصیت فوق العاده جمیلی جلوه گر است كه در هیچ باب شبیه و نظیری ندارد؛ یعنی شخصیت بی مانندی كه در علم و اخلاق و پرهیزكاری، یكتا و در شجاعت و مروت و دینداری، فرد، و در مدافعه از حق و حقیقت، بی اندازه غیور، و در جانبداری از بیچارگان و درماندگان، یگانه ی روزگار است.» [2] .
جبران خلیل جبران می نویسد:
«علی بن ابیطالب علیه السلام نخستین شخص بود از عرب كه روح خود را به روح جامعه انسانی متصل می دانست و اول شخصی بود كه نوای محبت جامعه ی انسانی را در میان گروهی كه به كلی از اندیشه ها دور بودند بلند كرد... او شهید بزرگی خود شد و در هنگام مرگ، گفتار رأفت و رحمت و نیاز به خداوند در میان دو لبش شنیده می شد، و با دلی پر شوق و اشتیاق به خداوند خود جان سپرد...» ابن شهر آشوب می نویسد:
«...از معالم شریعت اسلام به خوبی آگاهی داشت، چنانكه هیچ كس منكر آن نمی توانست شد، هم از كودكی با رسول خدا صلی الله علیه و آله همنشین بود و قرآن را از وی آموخت و كاتب وحی و نگارنده قرآن بود، در مصاحبت رسول خدا صلی الله علیه و آله تا هنگام وفات بسر می برد و از این جهت در استنباط احكام دینی توانایی فوق العاده به دست آورده بود. ابوبكر و عمر در بیشتر كارها از امام استشاره می كردند.» [3] .
این بود شمه ای از آنچه برای آشنایی اجمالی با یكی از اركان عظیم تكوین شخصیت حسینی علیه السلام، لازم بود بدانیم و اینك مجملا به احوال صدیقه اطهر علیهاالسلام نیز اشاره می كنیم.
[1] علي و بنوه، ص 195.
[2] زندگي علي (ع) ص 18.
[3] مناقب، ج 3، صص 341 - 333.